آقـای شـجـاع!

بلدوزر را گذاشتیم کنار جاده. پتویی پهن کردیم کنارش و همه با هم خوابیدیم. باد خنکی می وزید. محمدرضا گفت: بچه ها یه گراز از لای نخل ها و نی ها نیاد رومون! اکبر کاراته گفت: بیاد. گراز که ترس نداره. مجید گفت: من که می ترسم. اکبر کاراته گفت: من که اصلاً نمی ترسم. هنوز حرفش تمام نشده بود که مجید جیغی زد و گفت: ننه، گراز گوشمو خورده! همه یک دفعه با جیغ مجید پریدیم بالا و مجید هی می زد به گوشش و می گفت: گوشم کنده شده! گوشمو گراز خورده! داشتیم به گوش مجید نگاه می کردیم که دیدیم کسی می دود و می گوید: خاک برسرا فرار کنید! حالاست که گراز تکه پاره‌تان بکنه. اکبر کاراته بود. آن سر جاده می رفت و جیغ و داد می کرد. گوش مجید را وارسی کردیم. گوشش سالم سرجاش بود. گفتم: دیوانه گوشت که هست. گفت: نمی دانم. چیزی گوشم را گاز گرفت. سر برگرداندیم. باد گوشه ی پتو را تند تند می زد بالا. مرتضی گفت: ترسو! مجید گفت: پس این گراز بوده، ها! اکبر کاراته که آمده بود جلوتر می گفت: نه، من خودم گراز را دیدم. گراز بود. مجید که از خنده ریسه می رفت. گفت: آقای شجاع! گراز کجا بوده! بازی درآوردم. می خواستم ببینم راستی راستی نمی ترسی! امّا اکبر کاراته هنوز هم می ترسید بیاید پیش ما!

سـوپـر طـلا

اکبر کاراته از تو خرابه های آبادان یه الاغ پیدا کرده بود؛ اسمش رو هم گذاشته بود: «سوپر طلا!» الاغ همیشه ی خدا مریض بود و آب بینیش چند سانت آویزون. یک روز که اکبر کاراته برای بچه ها سطل سطل شربت می برد، الاغه سرشو کرده بود توی سطل شربت و نصف شربتا رو خورده بود. حالا اکبر کاراته هی شربتا رو لیوان می کرد و می داد بچه ها و می گفت: بخورید که شفاست. کم کم بچه ها به اکبر کاراته شک کردند و فهمیدند که الاغ اکبر کاراته سرشو کرده داخل سطل شربت و نصفشو خورده. همه به آب آویزون شده ی بینی الاغ نگاه کردند و عق زدند. دست و پای اکبر کاراته رو گرفتند و انداختندش توی رودخونه ی بهمن شیر. اکبر کاراته که داشت خفه می شد، داد می زد و می گفت: ای الاغ خر! اگه مُردم، اگه خفه شدم توی اون دنیا جلوتو می گیرم؛ حالا می بینی! او جیغ و داد می کرد و بچه ها از خنده ریسه رفته بودند.

کسـی آبـرو ریـزی نکنـه!

همه دور تا دور سفره نشسته بودیم. از گرسنگی نمی دانستیم قاشق را بکنیم توی دهنمون یا توی چشامون. فرمانده مقر بالای سنگر نشسته بود. چند نفر آدم مهم با لباسای اتو کرده هم دوروبرش نشسته بودند. فرمانده قبلاً گفته بود از بالا می آیند برای بازرسی. آبروریزی نکنید. این روزهای آخر آموزشی آبروی منو بخرید.

غذایمان برنج بود و کباب. آشپز برای اولین بار خوش اخلاق شده بود. معاون مقر گاهی می خندید. اکبر کاراته گفت: کاشکی بازم بیاند! حاج بابایی می گفت: آره؛ بلکه نفسی تازه کنیم؛ مُردیم!

داشتیم حرف می زدیم که آشپز با یه فیس و افاده ای گفت: برادران عزیز، کسی هست که غذا بخواد؟ فرمانده دوست داشت همه با هم بگیم: نه خیر، سیر شدیم. دستتون درد نکنه! هنوز حرفش تمام نشده بود که همه با هم- هر سیصد نفر- بشقابامونو بردیم توی هوا و گفتم: مَن مَن! به من بده! من بازم می خوام! ما جیغ و داد می کردیم و فرمانده هر چه آبرو پیش بالایی ها داشت از بین بردیم.